تفاوت پول فیات و ارزهای دیجیتال در چیست؟ این یکی از سوالاتی است که شاید با رونق گرفتن بیش از پیش ارزهای دیجیتال و پذیرش عمومی بیشتر آنها از سوی مردم برای خیلی ها پیش بیاید که این ارزها چه چیزی هستند و چه تفاوتهایی با همدیگر دارند. پیش از پرداختن به نقاط افتراق این دو ارز ابتدا تعریفی از آنها ارائه خواهیم داد.
هسته اصلی و اولیه اقتصاد را پول تشکیل می دهد. در حال حاضر کلیه پولهای استفاده شده در اقتصاد، با نام ارز یا پول فیات شناخته می شوند. پول فیات در اصل به همان پولهای دولتی و رایج در کشورها اطلاق می گردد که از هیچ پشتوانه فیزیکی همچون طلا یا نقره برخوردار نیستند. این ارزها بوسیله خود دولتها و بانکهای مرکزی بوجود آورنده آنها پشتیبانی می شوند. همچنین اعتبار این ارزها حاصل توافق هزاران سیستم مبتنی بر یک الگوریم است. از سویی ارزش پول فیات امروزه به میزان عرضه و تقاضا و ثبات اقتصادی کشور بوجود آورنده آن نیز بستگی دارد.
ارز دیجیتال (Cryptocurrency) به شکل خاصی از پول دیجیتال که بر پایه علم رمزنگاری شکل گرفته، گفته می شود. این ارزها مجازی بوده و هیچ گونه شکل فیزیکی ندارند. اساسا سه ویژگی باعث تمایز این ارزها با پول فیات می شود که عبارتند از غیرمتمرکز بودن، شفافیت و تغییرناپذیر بودن که تحقق این ویژگیها در گرو استفاده از فناوری بلاک چین است.
ماهیت غیرمتمرکز بودن این ارزها به این موضوع اشاره دارد که آنها در کنترل و تحت نظارت هیچ سازمان، گروه یا نهادی نیستند. به این معنی که شما می توانید به صورت کاملا مستقیم و بدون اعمال دخالت از سوی هیچ واسطه ای و تنها از طریق اینترنت کریپتوکارنسی ها را به شخصی دیگری ارسال نمایید بدون اینکه نیازی به افتتاح حساب و یا استفاده از خدمات بانکها یا هر نهاد دیگری داشته باشید.
فرایند ایجاد و توزیع رمزارزها نیز همانند پولهای فیات مبتنی بر سازوکارهای مختلفی است. برخی از آنها همانند بیت کوین با ماینینگ ایجاد می شوند و در برخی دیگر تمامی سکه ها از قبل استخراج شده و روی شبکه قرار گرفته اند.
علیرغم اینکه پول فیات و ارزهای دیجیتال هر دو به عنوان روشی برای پرداخت مورد استفاده قرار می گیرند، اما میان آنها تفاوت های بنیادی هم وجود دارد که در ادامه این مقاله از تتر ایران به ذکر آنها خواهیم پرداخت.
داشتن جنبه قانونی یکی از اولین مولفه ها برای ذکر تفاوت میان ارز دیجیتال با پول فیات است. تنظیمات مربوط به ارزهای فیات صادر شده توسط دولتها به عهده بانکهای مرکزی کشورها می باشد. پول فیات همانند یک مناقصه قانونی، اغلب به عنوان یک روش رسمی برای انجام تراکنش ها مورد استفاده قرار می گیرد. فرایند عرضه و توزیع ارز فیات توسط دولتها کنترل شده و دولتها سعی دارند ارزش آن را با اتخاذ سیاست های توزیع، در بازه های زمانی مختلف تغییر دهند.
اما رمز ارزها در قالب دارایی های دیجیتالی جای می گیرند که از آنها بیشتر به عنوان یک روش تبادلی استفاده می شود و دولتها هیچ نقشی در کنترل آنها ندارند. ویژگی غیرمتمرکز بودن نیز به همین امر اشاره دارد که ارزش این ارزها به هیچ وجه تحت تاثیر هیچ مقام و مسئول مرکزی قرار نمی گیرد. همین ویژگی باعث شده که فعالیت رمز ارزها در برخی از کشورها ممنوع اعلام شود و این به دلیل احتمال به کارگیری این ارزها در فعالیت های مجرمانه مانند تروریسم و پول شویی است.
رمز ارزها فاقد ماهیت فیزیکی هستند و ارز مجازی محسوب می شوند و امکان لمس آنها به صورت فیزیکی وجود ندارد. این در حالی است که ارزهای فیات از جنبه فیزیکی برخوردار بوده و شکل معمول آنها در قالب سکه و اسکناس است و به صورت کاملا فیزیکی می توان آنها را کامل لمس کرد. شاید داشتن همین جنبه فیزیکی ارزهای فیات است که باعث شده در امر جابجایی با چالش های بسیاری روبرو شود و همین نقیصه زمینه ساز محبوبیت و مقبولیت بیشتر ارزهای رمزپایه بویژه افزایش رغبت به حضور در بازار خرید و فروش بیت کوین و سایر ارزهای دیجیتال شده است.
یکی از موارد افتراق کلیدی میان ارز فیات و ارزهای دیجیتال به جنبه تبادل در آنها بر می گردد. بدین صورت که رمز ارزها شکل دیجیتالی داشته و خلق آنها بواسطه کامپیوترها ممکن می شود و عملکرد آنها به صورت یه قطعه کد خصوصی است. روش تبادل در این ارزها نیز کاملا به شکل دیجیتالی است. در مقابل پول فیات را هم می توان به صورت فیزیکی و هم دیجیتالی مبادله کرد. افراد با استفاده از سیستم های پرداخت الکترونیکی می توانند به راحتی اقدام به نقل و انتقال پول فیات به صورت دیجیتالی کنند. همچنین امکان جابه جایی و مبادله ارزهای فیات در جریان معاملات به صورت کاملا فیزیکی نیز امکان پذیر است.
نحوه عرضه به عنوان یک تفاوت اصلی در رابطه با ارزهای فیات و رمز ارزها در نظر گرفته می شود. پول فیات معمولا مشمول عرضه به صورت نامحدود می شود و بانک های مرکزی می توانند بنا به صلاح دید دولتها و سیاست های پولی و مالی خود اقدام به عرضه و توزیع این پولها کنند و هیچ محدودیتی برای چاپ پولهای رایج یا فیات وجود ندارد. اما در نقطه مقابل رمز ارزها وجود دارند که معمولا سازوکارهای مشخصی برای عرضه آنها در نظر گرفته شده است و بسیاری نیز همچون بیت کوین از میزان عرضه محدودی برخوردارند. به عبارتی مجموعه ای مشخص از کوین ها به منظور عرضه در این ارزها پیش بینی شده است. در واقع مشخص کردن مقدار پول در گردش برای هر بازه زمانی در پولهای فیات به نوعی غیرممکن است، امری که در رمزارزها به سادگی امکان پذیر می شود.
مجازی بودن رمز ارزها در واقع به دسترس پذیر بودن آنها به صورت آنلاین دلالت دارد و ذخیره آنها در کیف پولهای دیجیتال انجام می گیرد که از آنها با عنوان کیف پول ابری یا آنلاین یاد می شود. علیرغم اینکه بسیاری از کیف پولها مدعی ذخیره سازی ایمن ارزهای دیجیتال هستند، اما در عین حال برخی از آنها توسط هکرهای حرفه ای هک شده اند که در نتیجه آن دارایی های دیجیتال بسیاری از دست رفته است.
اما پولهای فیات را می توان به اشکال مختلفی ذخیره سازی کرد. شما با استفاده از سرویس هایی پرداخت همانند پیپال می توانید اقدام به ذخیره پول فیات خود در این سیستم ها به شکل دیجیتال کنید. همچنین بانکها نیز از سالیان دور به عنوان نهادی برای مراقبت از ارزهای فیزیکی تاسیس شده اند و این عمده ترین کاربرد آنها تعریف شده است.
امتیاز به مقاله
BTC - بیت کوین
97217.05 USDT |
|
ETH - اتریوم
3697.91 USDT |
|
USDT - تتر
1 USDT |
|
ADA - کاردانو
1.1347 USDT |
|
DOGE - دوج کوین
0.108423 USDT |
|
SOL - سولانا
236.24 USDT |
|
TRX - ترون
0.207427 USDT |
ثبت نظر
پاسخ به دیدگاه
نظرات (0)